[tab name=”1″]Jak się przypuszcza pierwsi franciszkanie przybyli do Przemyśla w 1235 roku, a byli nimi wysłani przez papieża Grzegorza IX na Ruś misjonarze Jakub Lackara i Maciej Ros. Wkrótce przybyciu zakupili od mieszczanina Andrzeja Serena kawałek gruntu pod budowę własnej świątyni.Prawdopodobnie powstał drewniany skromny obiekt, o którym jednak nic bliżej powiedzieć nie można (brak jakichkolwiek żródeł). Pewniejszą informacją wydaje się być ta mówiąca, że przemyski biskup Eryk Winsen, sam przecież zakonnik franciszkańskiej reguły, poświęcił dla miejscowego konwentu w 1378 roku mały drewniany kościół nadając mu istniejące po dzień dzisiejszy wezwanie św. Marii Magdaleny. Kościół ten spłonął , przypuszczalnie w 1410 roku, o nowym zaś jest wzmianka w aktach konwentu przemyskiego dopiero pod datą 15 lipca 1474 roku.[/tab]
[tab name=”2″]Większą świątynię św. Marii Magdaleny wzniesiono w 1478 r.Prawdopodobnie była to budowla gotycka. Spłonęła w 1638 r. Po 20 latach została odbudowana, ale już z elementami wczesnobarokowymi. W połowie XVIII w. świątynia stała się za mała i została rozebrana. W 1753 roku zamysł budowy nowego kościoła powziął gwardian przemyskich Franciszkanów ojciec Grzegorz Ostrowski w rozmowie z ordynariuszem przemyskim Wacławem Sierakowskim, uzyskując już przy pierwszej rozmowie od biskupa obietnice daleko idącej pomocy przy wznoszeniu świątyni.W dniu 26 maja 1754 roku poświęcono kamień węgielny pod nowy obiekt. W 1776 roku zakończono wznoszenie dachu i sprawiono sygnaturkę, budowa kościoła i równoczesna rozbudowa klasztoru postępowały planowo, a wystrój i wyposażenie było w bardzo bogate i różnorodne. 19 lipca 1778 roku biskup Józef Tadeusz Kierski poświęcił nowa świątynię, choć prace wykończeniowe przy niej trwały jeszcze dalsze dwa dalsze lata.[/tab]
[tab name=”3″]
Powstał okazały, trójnawowy kościół, z wyraźna przewagą elementów barokowych. W przedłużeniu naw bocznych urządzono zakrystię (od wschodu) i kaplicę Pana Jezusa (od zachodu). Fasada świątyni ozdobiona została falistym szczytem, rozczłonkowana pilastrami i kolumnami, ponad którymi wyróżniało się wyraźne belkowanie z gzymsem, do jej boków przystawiono dwie wieże zwieńczone blaszanymi hełmami. Niewielkim zmianom poddano świątynie w późniejszych latach, przemalowano fasady, usunięto sygnaturkę i obniżono dach po pożarze w 1864 roku. O ile zewnętrzny wygląd franciszkańskiej świątyni nie może być uznany za dzieło wybitne, to wnętrze tego kościoła zaskakuje różnorodnością i dobrym smakiem, stawiając ten obiekt w rzędzie ciekawszych powstałych w Polsce w II połowie XVIII wieku.Figury dla kościoła wykonywano zarówno w Przemyślu, jak i we Lwowie, skąd je sprowadzano i montowano. Czasem dopiero po wielu dopiero latach. Na przykład trzy rokokowe rzeźby ustawione na balustradzie przy wejściu głównym, dłuta Fabiana Fesingera, przedstawiające Najświętszą Maryję Pannę Niepokalanego Poczęcia, Jana Dunsa Szkota i św. Idziego sprowadzone zostały z lwowskiej pracowni w latach 50-tych XVIII wieku, a ustawione przed kościołem w 1780 roku, czyli już po jego konsekracji.[/tab]
[tab name=”4″]Dominującym elementem ołtarza wielkiego, będącego zresztą twórczym przetworzeniem tematycznym i formalnym lwowskiego ołtarza z kościoła św. Marcina i rzeźb wykonanych przez Antoniego Osińskiego, są wielkie figury św. Piotra, św. Pawła, św. Franciszka, św. Antoniego oraz równej im wielkości kobiece postacie alegorie Wiary i Nadziei. Na ołtarzu umieszczono stary , z przełomu XVI i XVII wieku , cudowny obraz Najświętszej Maryi Panny Niepokalanego Poczęcia . Wizerunek przedstawia ukoronowaną Maryję trzymającą Dzieciątko na ręce. Obraz ten, o wymiarach 158×86 cm, przesłania zasłona z XVII wiecznym wizerunkiem Matki Boskiej Anielskiej (na dole) i patronką przemyskiej świątyni Marią Magdaleną (na górze). W 1778 Piotr Polejowski ukończył przepiękną ambonę z figurą stojącego na globusie św. Franciszka wygłaszającego kazanie do ptaków i płaskorzeźbioną sceną kazania św. Franciszka do ryb. Osobne miejsce zajmują polichromie w kościele Franciszkanów. Na sklepieniu prezbiterium znajdują się obrazy przedstawiające Zwiastowanie, Boga Ojca i Chóry Aniołów.[/tab]
[tab name=”5″]Na sklepieniu nawy głównej widnieje scena Adoracji Świętych i scena pośrednictwa łask od Boga do ludzi poprzez Matkę Boską. Na ścianach nawy znalazły się prace o tematyce maryjnej oraz sceny z życia zakonu franciszkańskiego. W lewej bocznej nawie, na tylnej jej ścianie, upamiętniono historyczną scenę ucieczki z Przemyśla wojsk Rakoczego “porażonych” widokiem relikwii św. Wincentego w roku 1657. Prawa nawa mieści w tylnej swej ścianie scenę męczeństwa franciszkańskich zakonników zamordowanych przez Wołochów na przemyskim rynku w 1498 roku. Polichromie w przemyskim kościele Franciszkanów, oprócz walorów artystycznych i religijnych wymiarem posiadają dużą wartość historyczną i stanowią cenny przekaz ikonograficzny. Pozwalają one odtworzyć nie tylko fakty z życia konwentu na tle dziejów miasta, ale także zrekonstruować fragmenty zabudowy dawnego Przemyśla.[/tab]
[tab name=”6″]28 stycznia 1780 roku prowincjał OO. Franciszkanów Jan Tyneński ogłosił uroczyście fakt ukończenia świątyni. Niestety moment ten zbiegł się w czasie z utratą przez Polskę niepodległości i zbliżającymi się restrykcjami wobec Kościoła i zakonów.W latach 1789 -1791 zaborca austriacki przeznaczył świątynię na magazyn wojskowy, co pociągnęło za sobą pewne zniszczenia i ogólne zaniedbanie. Nieco później, na początku XIX wieku, rozebrano sygnaturkę. Prace remontowe i konserwatorskie rozpoczęto po uzyskaniu autonomii przez Galicjęw II-giej połowie XIX w. Niestety większość z nich przyniosła więcej szkód niż pożytku, na przykład w 1848 roku poddano freski ścienne nieudolnej konserwacji, w latach 1842 -1858 przemalowo część ołtarzy, a niektóre z nich wymieniono na nowe mało wartościowe – ołtarze św. Jana, Pana Jezusa i św. Anny, usunięto też rokokowe rzeźby z nisz w fasadzie. W 1910 roku zlikwidowano położoną ponad sklepieniem prawej nawy bibliotekę, powiększając dawną zakrystię i tworząc kaplicę Pana Jezusa.Umieszczono tu stary obraz Pana Jezusa Miłosiernego. W okresie międzywojennym XX wieku ponownie odnawiano ołtarze i polichromie, a w miejsce usuniętych rzeźb z fasady kościoła przemyski malarz Marian Stroński namalował ich kopie. Od 1975 miały miejsce kolejne prace remontowe i konserwatorskie z zewnątrz i wewnątrz świątyni. Położono nowe tynki zewnętrzne, odrestaurowano bardziej zniszczone pola polichromii, uporządkowano ciekawe podziemia kościoła oraz przeprowadzono pełną konserwację cudownego obrazu Matki Boskiej z ołtarza wielkiego.[/tab]
[tab name=”7″]Relikwie św Wincentego. Św. Wincenty żył w II wieku na przedmieściu Rzymu. Wraz z innymi chrześcijanami sprzedał swój majątek i głosił Ewangelię. Dzięki ich działalności jeden z senatorów Juliusz przyjął chrzest, za co władze nakazały go stracić, a ciało porzucić. Wincenty oraz jego towarzysze pochowali ciało Juliusza, za co oskarżono ich o zniewagę bogów rzymskich i cesarza. Zmuszeni torturami do zaparcia się wiary w Chrystusa nie wyrzekli się jej, w następstwie czego zostali zabici. Kościół uznał ich za świętych męczenników. Relikwie św. Wincentego trafiły do przemyskiego kościoła Franciszkanów w XVI wieku, gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego. Z obecnością relikwii św. Wincentego w Przemyślu związane są przekazy o cudach. Jeden z nich miał się zdarzyć w 1657 roku kiedy książę Rakoczy z Siedmiogrodu wraz z Tatarami obległ Przemyśl usiłując go zdobyć. Zagrożeni mieszkańcy wraz z Franciszkanami procesję z relikwiami, po czym wystawili je w jednej z bram miejskich (w Bramie Wodnej). Skutkiem tego nieprzyjaciele odstąpili od oblężenia. Od wielu lat stało się tradycją ,że zawsze w ostatnią niedzielę sierpnia Franciszkanie odprawiają uroczystą liturgię mszy św. po której wraz z mieszkańcami wychodzą na ulice miasta niosąc relikwie św. Wincentego.[/tab]
[end_tabset]
[flagallery gid=11]